مقایسه تأثیر روش مهاری بوبت به تنهایی و روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی در کاهش اسپاستی سیته عضله گاستروکنیموس در بیماران اسپاستیک

سابقه و هدف: یکی از نشانه های ضایعات نورون محرکه فوقانی، اسپاستی سیته می باشد. اسپاستی سیته عامل مداخله گری است که باعث اختلال در راه رفتن، پوسچر و عمل کرد فرد می شود. جهت کاهش اسپاستی سیته، روش های مختلفی مثل فیزیوتراپی، دارو درمانی و… وجود دارد. در فیزیوتراپی جهت کاهش اسپاستی سیته از تکنیک های مهاری بوبت استفاده می شود. روش به نسبت جدید دیگر جهت کاهش اسپاستی سیته کاربرد تحریک الکتریکی می باشد؛ ولی بررسی مطالعات انجام شده درباره نقش تحریک الکتریکی بر اسپاستی سیته، نتایج متناقضی را مطرح می نماید. این پژوهش به منظور مقایسه تأثیر روش مهاری بوبت به تنهایی و توأم با تحریک الکتریکی بر اسپاستی سیتی، انجام شده است. مواد و روش ها: 40 بیمار مبتلا به ضایعات نورون محرکه فوقانی که دچار اسپاستی سیته در اندام تحتانی بوده و به درمانگاه های فیزیوتراپی دانشکده توان بخشی سمنان مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. این بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه روش مهاری بوبت و در گروه دیگر روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی انجام شد. قبل و بعد از مداخله، اسپاستی سیته عضله گاستروکنمیوس بر اساس ashworth-scale، h-reflex و دامنه حرکتی غیرفعال مچ پا و قدرت عضله تی بیالیس انتریور بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی بر روی تمام شاخص های اندازه گیری شده مؤثر می باشد. در روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی میزان کاهش تون عضله گاستروکنمیوس بر اساس ashworth-scale و میزان افزایش دامنه حرکتی به طور معنی داری از روش بوبت بیش تر بود، در حالی که میزان تأثیر دو روش درمانی فوق بر افزایش قدرت عضله تیبیالیس انتریور و کاهش فعالیت h-reflex تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: روش مهاری بوبت توأم با تحریک الکتریکی در کاهش تون عضله گاستروکنمیوس و افزایش دامنه حرکتی غیر فعال دورسی فلکسیون مچ پا مؤثرتر از روش مهاری بوبت به تنهایی است.